♫ – OFF TOPIC – Niezależność energetyczna

 

Mój tani generator…

♫ – OFF TOPIC – Niezależność energetyczna

Wstęp

Jak tłumaczyłem już we wcześniejszych wpisach, od czasu Konstytucji 3 Maja, nikt na planecie Ziemia nie ma już możliwości posiadania nieruchomości. Wszyscy jedynie jesteśmy dzierżawcami gruntu i budynków od nieznanych ogółowi, zakulisowych „właścicieli planety”. A nawet jak ktoś postawi na „niby swojej ziemi” dom, to nie jest on jego żadną własnością. Tylko dzierżawą którą się dla kogoś nieznajomego wybudowało…

Do tego dochodzi uzależnienie każdego niemal mieszkańca planety od dostarczanej mu energii. Od połowy XIX wieku, z każdym rokiem wzrastało uzależnienie ludzkości od prądu elektrycznego. Nie jest to nic zdrożnego – taki jest po prostu kierunek rozwoju cywilizacji. Niestety, idziemy w złym kierunku i ktoś kiedyś musi wskazać inną drogę, bo moim zdaniem, dostarczana nam energia powinna być „symbolicznie tania”, tak jak niezwykle tania jest jej „przemysłowa produkcja”. Bo koszt wyprodukowania 1 kWh energii przed „wpompowaniem” jej do sieci elektroenergetycznej, wliczając w to wszystkie poniesione koszty, to rząd kilku groszy…

Na temat zdumiewających i zadziwiających spraw związanych „z elektrycznością” mam zamiar napisać cały szereg dobrze udokumentowanych „opowiadań”, i zapewniam Państwa, że te dostępne ogólnie informacje, niejednego Czytelnika zadziwią lub nawet zaszokują…

Ale wracając do tematu, muszę się przyznać, że mam swoje marzenie. Moim cichym marzeniem jest zbudowanie instalacji, która była by przykładem dla innych: że można żyć bez kupowania „z zewnątrz” energii.

Można zrezygnować zarówno z dostaw gazu jak i energii elektrycznej do naszego domu, przy tym nie rezygnując z naszych „potrzeb energetycznych”. Uważam że jest to proste, tanie i znajdujące się dla każdego w zasięgu ręki…

Należy tylko zrobić pierwszy krok…

 

Stan „istniejący”, na moim przykładzie…

Mieszkam w jednorodzinnym domu z połowy lat 50-tych XX wieku. Dom wielokrotnie, etapowo modernizowałem. Ma około 120 m2 powierzchni, jest częściowo ocieplony styropianem (ściany ocieplone, dach jeszcze nie – więc większość ciepła tamtędy ulatuje).

Korzystam z dostaw energii elektrycznej oraz cieplnej w postaci rury, którą dostarczany jest gaz.

Proporcje w średnim (rocznym / dobowym) zużyciu energii są takie:
Dobowe zużycie energii elektrycznej – do 10 kWh (zakładamy dla łatwości obliczeń, że jest to 12 kWh). Zakładając aktualną cenę energii 1 kWh zawartą w dostarczanym „prądzie” = 24 grosze (0,24 zł), dobowo płacimy 2,40 zł, a rocznie 876 zł.

Dobowe zużycie energii zawartej w gazie – do 40 kWh (zimą bywa więcej, latem mniej). Zakładamy dla łatwości obliczeń, że jest to 48 kWh. Zakładając aktualną cenę energii 1 kWh zawartą w dostarczanym „gazie” = 10 groszy (0,10 zł), dobowo płacimy 4,80 zł, a rocznie 1752 zł.

Uwaga. Powyższe dane dotyczące zużycia energii „lekko zawyżyłem” i oparłem się o pomiary dokonywane w dwóch kolejnych zimowych sezonach grzewczych.

Proporcje cenowe energii zawartej w „prądzie elektrycznym” i gazie są jak 24 do 10. To znaczy – tak jak i Czytelnik, płacę za taką samą ilość energii ponad dwa razy więcej gdy ta energia „płynie drutami”, w stosunku do tej samej ilości energii, która dociera do mnie „rurą z gazem”.

Przy tym warto sobie uświadomić, że w Polsce energia elektryczna wytwarzana jest przede wszystkim z bardzo taniego węgla brunatnego. Gdyby ją wytwarzać z drogiego i kupowanego za granicą gazu ziemnego, wtedy taka energia elektryczna „loco odbiorca”, kosztowała by nie 10 groszy jako „gaz” ale około 12-15 groszy – jako energia elektryczna z elektrowni gazowej. Gdyby gaz, jako źródło energii był tańszy od węgla brunatnego czy kamiennego, wtedy kapitaliści przystosowali by wszystkie kotły węglowe do opalania ich gazem, lub zbudowali by w odpowiedniej ilości elektrownie gazowe. Te proporcje cenowe powinny uświadomić Czytelnikowi, że płaci on za wybudowany na swój koszt dom, podatek dzierżawny w wysokości – powiedzmy 200 zł rocznie – ale dodatkowo płaci na oświetlenie i ogrzanie tego „własnego” domu dodatkowo 2628 zł rocznie – kilkanaście razy więcej jak za „dzierżawę”. I HORRENDALNIE drogo w stosunku do kosztu wydobycia, transportu i przetwarzania surowców energetycznych.

Z powyższych rozważań wynika że, gdybyśmy zdołali energię dopływającego do nas gazu zamienili w energię elektryczną i jednocześnie zrezygnowali z energii „prądu elektrycznego”, to już w tym momencie zyskujemy do 20% rocznych kosztów zużywanej energii.

Zaczynamy więc „odcinać nasz dom od drutów”. W drugim etapie „odetniemy się” także od gazu…

Odcinamy się od „energetyki”…

Jeżeli zużywamy na dobę założone wyżej 12 kWh energii na dobę, wystarczyło by nam źródło zasilania, które „produkuje całodobowo” jedynie 0,5 kWh w czasie godziny, czyli ma moc 0,5 kW. Podstawowym problemem jest to, że my nie zużywamy tej energii jednostajnie. Powiedzmy, że od północy do świtu, to w zasadzie zupełnie tej energii nie zużywamy! Zachęcam by Czytelnik zrobił sobie „godzinny bilans dobowy” i naniósł swoje pomiary na wykres tygodniowy. Okaże się że mamy „mały szczyt ranny”, potem na ogół jesteśmy w pracy, więc znów mamy „nocne minimum zużycia energii”. W zasadzie, to całe dobowe zużycie energii koncentruje się na kilku godzinach popołudniowych. Później to zużycie maleje i jest niewielkie aż do północy. Jeżeli ktoś zainwestował w energooszczędne źródła światła, a dodatkowo zamienił nieoszczędny telewizor kineskopowy lub LED/LCD na plazmowy, to wychodzi mu „wieczorne zużycie godzinne” – jakieś 100-200 watów (0,1-0,2 kW).

A co nam i kiedy najwięcej tej energii pobiera? Przede wszystkim lodówka! Nawet nowoczesna lodówka pobiera energię. Choć jest jej mało – to jednak zużywa ją całą dobę bez przerwy! Tu się oczywiście kłaniają stare lodówki absorpcyjne. O dziwo jeszcze takie można kupić. Może warto pomyśleć o takim rozwiązaniu? Do tego, lodówkę absorpcyjną możemy zasilać CIEPŁEM! Czyli palącym się gazem, lub energią słońca!

Największe „udary” po naszej kieszeni czynią takie okresowe lub codzienne czynności jak pieczenie w piekarniku elektrycznym, odgrzewanie lub gotowanie w mikrofalówce, pranie, suszenie głowy, odkurzanie, gotowanie wody w czajniku elektrycznym. To wszystko są „krótkookresowe pożeracze energii”. Nie działają codziennie, czasem raz na tydzień (pranie, prasowanie, odkurzanie), ale każde z działających urządzeń ma moc rzędu 1-2 kW. I tu pojawia się problem. Gdybyśmy nawet posiadali stale działające – 24 godziny na dobę – darmowe źródło zasilania, które rekompensuje nam średnie godzinne zużycie energii = 0,5 kW, to takie „źródło zasilania” nie tylko by trzeba wziąć w cudzysłów ale wyrzucić na złom!

My po prostu potrzebujemy „domowej elektrowni szczytowo-pompowej”. W energetyce buduje się takie zespoły właśnie w przypadku konieczności dostarczenia do systemu elektroenergetycznego, w sposób szybki, chwilowo, DUŻEJ ilości energii. Robi się to na ogół tak, że buduje się na rzece dwie tamy, lub wykorzystuje dwa zbiorniki wodne o dużej różnicy poziomów tafli wody. W przypadku nagłej potrzeby dostarczenia do systemu elektroenergetycznego, NATYCHMIASTOWO, DUŻEJ ILOŚCI energii elektrycznej, po prostu spuszcza się wodę z „jeziora górnego”. Energia wody porusza turbiny, które obracają generatorami produkującymi energię. Trwa to stosunkowo krótko, najwyżej godzinę czy dwie – zależy to od potrzeb systemu i ilości wody w „zbiorniku górnym”. A później, przez resztę doby (najczęściej nocą gdy prądu jest „po dostatkiem”), generatory stają się silnikami i korzystając z „energii systemu” poruszają turbinami, które stają się pompami wody, transportującymi wodę ze zbiornika dolnego, na powrót „na górę”.

Tak to jest w „poważnej energetyce”. Załóżmy, że mamy darmowe źródło energii o mocy zaledwie 0,5 kW. Takie źródło pozwoli nam na oświetlenie domu, oglądanie telewizora i pewnie pracę lodówki. Nie pozwoli nam na użycie suszarki do włosów, żelazka, czajnika elektrycznego, pralki czy odkurzacza.

Potrzebujemy więc „zasobnika energii” czyli akumulatora.

Akumulatory…

W przygotowywanym cyklu opowiadań „elektrycznych”, opiszę tanie, bezpieczne i posiadające dużą pojemność akumulatory stosowane w XIX wieku oraz na początku wieku XX. Mało kto sobie zdaje sprawę o tym, że jeszcze do lat 20-stych XX wieku, po USA jeździły głównie samochody elektryczne. Było ich setki tysięcy , a może miliony. A stosowano w nich „archaiczne” i niezwykle wydajne akumulatory.

W chwili obecnej mamy w praktyce do dyspozycji powszechnie używane akumulatory kwasowo-ołowiowe. Pojawiają się też na rynku akumulatory Li-On. Jest to niewątpliwie przyszłość w tej dziedzinie. Są one jeszcze niezwykle drogie i mają jedną wadę. Wymagają „specjalnego ładowania”, w związku z czym ten proces jest „zarządzany” przez układ elektroniczny zawarty w każdym takim akumulatorze. Dzięki temu, uzyskujemy „wieczny” akumulator, który możemy ładować i rozładowywać nieskończoną ilość razy. Jednak procesor zastosowany w „pakiecie akumulatora” działa tak jak procesor w każdej używanej przez nas drukarce. Jak wyzeruje się zaprogramowany przez producenta licznik, nie naładujemy więcej naszego akumulatora, tak jak nie wydrukujemy kolejnej strony, gdy „skończył się licznik” w naszej domowej drukarce. Takie „akumulatorowe GMO”.

W związku z produkcją samochodów elektrycznych, przyjęto w USA odpowiednie normy i zaczęto przyjmować, że w jednym litrze paliwa (benzyna) jest zawarta energia 20 kWh.

Zapamiętujemy, że 1 litr benzyny zakupionej na stacji CPN za 5 złotych, zawiera 20 kWh energii.

A ile energii zawiera (gromadzi) akumulator?

I tu spotykamy kolejny wielki przekręt. Producenci oznaczają „pojemność akumulatora” jako „ilość ampero-godzin”. Proszę sobie doczytać, czy przypomnieć ze szkoły, że te „ampero-godziny” to są mityczne ładunki elektryczne, czyli kulomby, które nijak się mają do ENERGII! Równie dobrze producenci akumulatorów mogli by je skalować w „mili-cjantach” lub w „mega-ajnsztajnach”.

Akumulator kwasowo-ołowiowy ma taką podstawową wadę, że ilość energii jaką można do niego „zapakować” a potem „wyjąć” jest zależna od tak wielu zmiennych czynników, że żaden producent nigdy nie określi i nie zadeklaruje, ile dany akumulator może zgromadzić ENERGII. Bo nie chce być ciągany po sądach.

Do tej pory, „pojemność” akumulatora, czyli ilość zgromadzonej tam energii mierzy się poprzez rozładowanie tego akumulatora za pomocą znanego „mocowo” odbiornika. Krótko mówiąc, rozładowuje się akumulator przez „baterię żarówek”, mierząc prąd, napięcie oraz czas po którym napięcie na akumulatorze osiągnie minimalne 10,7 V. W ten „szkolny i XIX wieczny sposób” określa się ilość energii zawartą w konkretnym akumulatorze.

Według moich osobistych badań, oraz doświadczeń grupy osób zaangażowanych w budowę samochodów elektrycznych w Polsce, którzy przebadali wiele akumulatorów różnych producentów, można w przybliżeniu przyjąć, że dobrej jakości akumulator, na którym producent pisze że „posiada pojemność 90 – 100 Ah dla 12 V”, ma fizyczną zdolność przechowywania energii o wielkości około 1 kW.

Taki akumulator kosztuje około 200 zł. Przyjmujemy to jako „wartość obliczeniową”.

Z tego by wynikało, że dla jednogodzinnego zużycia energii w wysokości 5 kW przez godzinę, potrzebujemy 5 takich akumulatorów. Dlaczego tak? Dlatego, że większość z Państwa ma umowy ze swoim Zakładem Energetycznym (dostawcą „prądu elektrycznego), w której to umowie użytkownik ma „przyznaną moc maksymalną”. Jeżeli Czytelnik nie może odszukać tej umowy, wystarczy sprawdzić jakie „korki”, czyli zabezpieczenia ma na „wejściu do domu”. Jeżeli ma „standardowe” zabezpieczenie 20A, to maksymalna moc jaką może pobierać z sieci równa jest 20×220-240V, zakładamy że to 4,8 kW.

Aby mieć pewność, że w przypadku jakiejś awarii jednej części naszego systemu (akumulator, „źródło darmowego zasilania”), mamy trzy doby na usunięcie awarii, zwiększamy ilość potrzebnych nam akumulatorów trzy razy, do 15 sztuk.

Koszt takich przeróbek wynosi 15 x 200 zł (za każdy akumulator) = 3000 zł. Dodać należy jeszcze wydatek około 300-500 zł na elektroniczne urządzenie, które z naszych „zakumulowaneych” 12 woltów tworzy napięcie sinusoidalne 220-240V o potrzebnej nam dużej mocy.

Czyli, że za około 3500 zł, plus około 2000 zł (przy masowej produkcji koszt spadnie do około 200 zł za nasze „grawitacyjne i darmowe źródło energii”), uzyskujemy „elektryczną niezależność”.

Na tym etapie mamy następującą sytuację. Kosztem rzędu 5 – 6 tysięcy złotych odcięliśmy się od dostawcy energii elektrycznej. Ponieważ płaciliśmy rocznie 876 złotych za energię elektryczną plus jakieś 150 zł za dodatkowe opłaty dla dostawcy „prądu” na „utrzymanie drutów, biurokrację, sekretarki, mercedesy zarządów” = około 1000 zł, po 5,5 roku dopiero „zaczniemy oszczędzać”. W tym momencie wydaje się to mało „atrakcyjne biznesowo” przedsięwzięcie.

By zaczęło się to wszystko „opłacać”, musimy podejść do sprawy bardziej radykalnie i odciąć a raczej zakorkować rurę z gazem!

Korkujemy „rurę z gazem”…

Energii dostarczanej rurą z gazem, zużywamy 4-5 razy więcej niż energii w postaci „elektrycznej”. Na razie ta energia jest ponad dwa razy tańsza od „prądu”. Należy jednak patrzyć perspektywicznie i założyć, że dostawcy energii wyrównają w pewnej chwili swoje ceny. Bo ta obecna sytuacja jest przecież absurdalna, zarówno z punktu widzenia „państwa-biznesmena” jak i logiki.

By uczynić nasz kolejny krok, tak ważny dla nas i dla całej ludzkości, musimy przyjrzeć się jak użytkujemy energię dostarczanego nam gazu. Przede wszystkim, podobnie jak w przypadku energii elektrycznej, energię tę zużywamy „nierównomiernie”, czyli że są okresy gdy „idzie cała moc”, zaś w innych okresach doby, tygodnia i pory roku, energia ta jest zużywana w bardzo małych ilościach.

Możemy podzielić naszą „energię gazową” na używaną do przygotowywania posiłków oraz taką która służy do ogrzewania naszego domu i ogrzewania wody użytkowej.

Maksymalna moc czteropalnikowej płyty gazowej to około 2 kW. Gdybyśmy zainwestowali kilkaset złotych w wymianę „płyty gazowej” na elektryczną, taką którą zasila nasza „darmowa instalacja elektryczna” opisana wcześniej – odpada nam duże źródło zużycia gazu – a jednocześnie wydatnie poprawia nam się nasz „elektryczny biznes plan” – skraca okres zwrotu inwestycji „elektrycznej”.

Jakieś 80% całej zużywanej energii zawartej w dostarczanym gazie idzie na ogrzewanie domu i wody. Średnio rocznie jest to „dzielone po połowie”, zimą przeważa „grzanie domu”, zaś przez pozostałe 250 dni „przeważa” w naszym bilansie ogrzewanie wody użytkowej.

Z „wodą użytkową” (CWU) jest o tyle prosto, że zużywamy ją w ilości kilkunastu, czy kilkudziesięciu litrów na dobę myjąc naczynia i jakieś 50-100 litrów podczas porannej czy wieczornej kąpieli. To jest ilość energii która bardzo „nam pasuje” do naszego „układu elektrycznego”. Montując za kilkaset złotych izolowany termicznie zbiornik o pojemności 100-200 litrów i dokładając do niego grzałkę o mocy zaledwie 100 czy 200 watów, uzyskujemy nasz stały „komfort” mycia garnków czy kąpieli, niewiele wykorzystując naszą ograniczoną „instalację elektryczną”. Zapewniam, że wcześniej opisana „instalacja” na to pozwala.

A teraz przyjrzyjmy się sprawie największego „złodzieja energii” jakim jest ogrzewanie naszego domu. Chyba każdy ma w domu „piec gazowy”. Jeżeli jest to nowoczesny kocioł dwufunkcyjny, to zamienia on energię spalanego gazu w ciepło służące do „produkcji CWU” oraz ogrzewania wody w kaloryferach. Ze sprawą „CWU” już „rozprawiliśmy się” wyżej.

Jak pracuje kocioł w trybie „ogrzewania pomieszczeń”? Stare kotły działały w funkcji „włącz – wyłącz” – były sterowane zadaną temperaturą wody w kotle. Nowoczesne piece mają programatory „w sobie” i są często wspomagane programatorami zewnętrznymi, zawierającymi czujnik temperatury pokojowej.

Kocioł pracuje, czyli zużywa energię zgodnie z programem i zadaną temperaturą. Co to znaczy? Znaczy to że ustawiamy działanie kotła tak, by pracował „minimalnie” gdy śpimy, lub gdy nas nie ma w domu. Kocioł zaczyna „pracować na maksimum mocy” rankiem oraz przed zaprogramowaną godziną oznaczającą że przychodzimy z pracy do domu. W okresie od (powiedzmy) 15-tej do północy, kocioł pracuje „na pół gwizdka”.

Zaznaczmy sobie dodatkowo w pamięci, że maksymalna sprawność kotła to jego maksymalne zużycie energii czyli „moc”. Praca „na pół gwizdka” to ewidentne zmniejszenie jego sprawności.

Wyobraźmy sobie, że kupujemy za kolejne kilkuset złotych podobny jak w przypadku CWU zbiornik na wodę. Wkładamy grzałkę (należy dobrać moc do wielkości zbiornika i ilości kaloryferów – może nie wystarczyć „200 W” dla dużego zbiornika i wielkiego domu) i podłączamy ją do naszej istniejącej instalacji „kaloryferowej”. Grzałka, powiedzmy o mocy 500-800 W, dogrzewa OKRESOWO nasz zasobnik z „wodą do kaloryferów”. I pracuje jedynie przez około 100 – 150 dni w roku (od jesieni do wczesnej wiosny).

Zapamiętajmy też w tym momencie, że każda przemiana energii powoduje jej straty. Maksymalna sprawność ( czyli minimalne straty energii) występuje w przypadku ogrzewaniu wody za pomocą zwykłej grzałki elektrycznej. Ogrzewanie wody w zbiorniku za pomocą palnika gazowego przynosi duże straty energii. Straty te znacznie rosną, gdy „palnik pracuje na pół gwizdka” i do tego okresowo.

Podsumowujemy nasz „bilans energetyczny”…

W pierwszym etapie wydaliśmy 5,5 tysiąca złotych i „odcięliśmy się od prądu elektrycznego”.

W drugim etapie wydajemy jakiś 1 tysiąc złotych by zezłomować kocioł gazowy i dokupić grzałki i zbiorniki.

Powiedzmy, że wydamy jeszcze 1000 zł na dodatkową automatykę i płytę elektryczną, która zastąpi nam używaną w kuchni czteropalnikową płytę gazową.

Nadal mamy „zakumulowaną energię elektryczną” w 15 akumulatorach kwasowo-ołowiowych. Dysponujemy darmowym źródłem energii grawitacyjnej o mocy 0,5 kW.

Liczymy wszystko jeszcze raz (bo wszystko robimy stopniowo, kontrolując RZECZYWISTE potrzeby energetyczna naszego domu i domowników) i może się okazać, że dla pewności działania i stworzenia „zapasu mocy”, będziemy zmuszeni dokupić jeszcze 10 – 15 akumulatorów oraz zwiększyć moc naszego „generatora grawitacyjnego” do 1-2 kW.

Ponieważ nasze „generatory” już razem ze znajomymi zaczęliśmy „klepać” po nocach, koszt nowego, mocniejszego generatora to – powiedzmy 300 zł. Koszt akumulatorów kwasowych dalej jest taki jak poprzednio, więc musimy wyłożyć jeszcze 2000-3000 zł. Możliwe, że na tym etapie warto porozmawiać z „kolektywem” z którym współpracujemy przerabiając nasze domy i może sprowadzić odpowiednią ilość nowoczesnych i „wiecznych” akumulatorów nowej generacji?

Może się to kazać korzystniejszą inwestycją jak akumulatory kwasowo-ołowiowe?

Zasilanie awaryjne i dodatkowe źródła zasilania…

Uważam, że uniezależnienie się od zewnętrznych dostaw energii jest zbyt poważną sprawą, by nie zaopatrzyć się w „zasilanie awaryjne”. Takie dodatkowe zasilanie powinno nam zapewnić trzydobowe „dodawanie energii” do naszego niezależnego systemu.

Dlaczego „trzydobowe”? Bo zakładamy, że może nastąpić awaria. Taka przypadek może nastąpić na przykład w piątek wieczorem. Okazuje się że mamy trzy dni świąt i dopiero za trzy dni jesteśmy w stanie dokupić uszkodzony akumulator, czy pasek zębaty naszego „generatora grawitacyjnego”.

Moc tego dodatkowego „źródła zasilania” powinna odpowiadać mocy naszego „podstawowego generatora grawitacyjnego”. W odróżnieniu od „generatora” – „awaryjne źródło” nie będzie pracować całodobowo, ale należy wziąć pod uwagę i taką możliwość.

Oczywiście, możemy w tym celu zakupić przenośny generator na benzynę czy olej napędowy. Okazuje się, że te najtańsze generatory („za 200 zł”), mają moc rzeczywistą rzędu 200 W, co może pozwoli nam „napędzić wiertarkę”, lecz nie zapewni nam „bezpieczeństwa energetycznego”. Generatory o mocy 2-2,5 kW, kosztują powyżej 4 tysięcy złotych, a dodatkowo – zgodnie z informacjami jakie zebrałem w punktach serwisujących takie urządzenia, mają moc rzeczywistą rzędu 0,8 kW.

Mając ograniczoną ilość środków finansowych, poszedłem inną drogą. Zacząłem moje prace nad „niezależnością energetyczną” od zbudowania taniego „awaryjnego źródła energii”, które zamierzam wykorzystać przy remoncie domku na działce.

Jako źródło napędu, wykorzystałem silnik z kosiarki do trawy. Kosiarka sobie od kilkunastu lat stała, rdzewiała i zawadzała w garażu. Ponieważ jest to kosiarka zakupiona w zamierzchłych a dobrych czasach „pewexowskich”, posiada wyprodukowany w USA silnik. Jako urządzenie robione w USA na wzór urządzeń radzieckich (gniotsa nie łamiotsa), mimo kilkunastu lat przerwy, silnik zapalił od pierwszego „pociągnięcia”, więc został rozmontowany, przejrzany i doprowadzony „do stanu fabrycznego”. Za kilkanaście złotych wydanych ma materiały, pospawałem sobie stosowną ramkę, a za kolejne 20 zł, zleciłem dorobienie zaprojektowanego przeze mnie elementu, który pozwolił na zamocowanie na osi silnika, zamiast dotychczasowego noża tnącego, starego koła pasowego, pochodzącego z wyrzuconej na złom pralki. Przełożenie 1:3 zapewnia optymalną pracę alternatora, gdyż prędkość silnika = 3000 obr/min daje nam obroty alternatora = 9000 obr/min, co zgodnie z jego charakterystyką, umożliwi oddawanie około 0,8 kW energii elektrycznej.

Dokupiłem jeszcze do tego za oszałamiające 6 czy 8 zł jarzmo napinacza alternatora w sklepie z częściami do ciągników. Największym wydatkiem był zakup w firmie zajmującej się naprawą i regeneracją alternatorów, sprawdzonego przez nich alternatora o mocy 0,8 kW– za kolejne 50 zł.

Alternator przed dwa dni „doczyściłem” do stanu fabrycznego i zamontowałem wraz z jarzmem napinacza na pospawanej ramce. Dokupiłem za 20 zł pasek klinowy uzębiony i teraz czeka mnie ostateczna regulacja, potem demontaż, malowanie ramki i montaż ostateczny. W kolejnym kroku zamontuję mały akumulatorek 12 V, bo jak wiadomo, alternator wymaga prądu wzbudzenia. Domontuję jeszcze amperomierz oraz woltomierz, co pozwoli mi przeprowadzać stosowne testy.

Zamierzam sprawdzić faktyczną moc jaką można uzyskać z silniczka 3,8 HP (2,8 kW), poprzez dołożenie drugiego alternatora, a może zastosowanie alternatora o mocy 1,5 2 kW.

Gdy przystąpię do etapu „odcinania energii elektrycznej”, możliwe że przerobię silniczek na zasilanie gazem ziemnym z jeszcze istniejącej instalacji gazowej lub LPG z butli gazowej, co powinno zmniejszyć koszty „zasilania awaryjnego”.

W naszej instalacji „domu energetycznie niezależnego”, można będzie poprawiać bilans energetyczny przez wspomaganie systemu za pomocą energii słonecznej oraz energii wiatru.

W przypadku „doładowywania” baterią słoneczną, zamierzam wykorzystać produkowane w Polsce ogniwa słoneczne (panele), które są nadrukowane na plastikowych, wyginających się we wszystkich kierunkach, lekkich i cienkich płytach. Ten „polski wynalazek” zapewnia nie tylko dużą sprawność, ale pozwala na rezygnację z ciężkich konstrukcji, umożliwiając na przykład wystawienie arkusza baterii słonecznej na balkon lub okno – w razie chwilowej potrzeby…

Zastosowania „wiatraka” także wydaje się sensowne, szczególnie przy skonstruowaniu wiatraka o pionowej osi z odpowiednimi kierownicami, na przykład według patentu Profesora Chomczyka. Docelowo zamierzam zrezygnować z przetwarzania energii obrotowej wiatraka w elektryczną za pomocą prądnicy typu „amerykanka”. Wydaje mi się, że dużo sprawniejsze jest przetwarzanie energii obrotowej wiatraka do postaci „nad” i „podciśnienia”, w dwóch stosownych zbiornikach. Nie jesteśmy wtedy zależni od zmiennej siły wiatru (szybkości obrotów), a każdy najdrobniejszy podmuch daje nam „energię pneumatyczną”, którą możemy „zużytkować awaryjnie” poprzez specjalny silnik pneumatyczny, lub odpowiednio i prosto przerobiony silnik „kosiarkowy”….

Doładowywać naszą „baterię akumulatorów” możemy także pompą ciepła lub za pomocą silnika Stirlinga – na przykład wykorzystując ciepło spalin – w przypadku dodatkowego ogrzewania domu kominkiem. Jeżeli już mamy w domu kominek, to możemy go także odpowiednio przerobić, dokładając stosowną wężownicę, dzięki której można uzyskać „doładowywanie ciepłem” naszego „akumulatora CWU”.

Według moich wyliczeń i rozważań, prace nad „niezależnością” energetyczną można podzielić na etapy, dostosowując postęp prac do możliwości finansowych inwestora.

Przy kompleksowym podejściu do zadania, wydaje się że należy zainwestować minimalne środki rzędu 3-4 letnich corocznych wydatków na kupowaną energię (gaz i „prąd”), co powinno się zwrócić po kolejnych 3 – 4 latach. Jest to o tyle istotne, że dotychczasowe inwestycje na instalacje „solarne” o wartości powiedzmy 10-16 tysięcy złotych – tak naprawdę albo nigdy się „nie zwracają”, albo okres „zwrotu inwestycji” jest dłuższy niż trwałość takiej instalacji. Do tego, takie instalacje nie zapewniają całkowitej niezależności energetycznej…

Można też sobie wyobrazić, budowę lekkich i mobilnych „kontenerowych zasobników energii”, stawianych na każdym rogu ulicy czy na każdym parkingu osiedlowym, służących do doładowywania powszechnie użytkowanych samochodów elektrycznych.

Uwaga dodatkowa. Rzeczywiste zużycie energii w każdym domu oraz przez jego użytkowników jest sprawą „jednostkową i indywidualną”. Moje szacunki są tylko rodzajem przybliżenia, więc każdy system trzeba odpowiednio „zoptymalizować”. Może się okazać iż środki konieczne do przeprowadzenia opisanej „rewolucji” będą na przykład dwukrotnie czy trzykrotnie mniejsze. Z kolei w dużym, nieocieplonym domu, zamieszkałym przez wielopokoleniową rodzinę, potrzeby energetyczne okażą się większe niż przyjmowane przeze mnie założenia, stąd mogą wynikać i większe koszty.

Uważam, że przy dokładnym zbadaniu rzeczywistego zapotrzebowania energetycznego danego domu, może się okazać, iż moje szacunkowe wyliczenia są znacznie „przewymiarowane”, i cały „układ” może się okazać znacznie tańszy…

Serce systemu…

„Sercem systemu”, czyli źródłem o niewielkiej mocy, ale pracującym bez przerwy i za darmo, jawi się któryś z silników grawitacyjnych.

Wydaje się niezłym, pomysł polegający na zawieszeniu pomiędzy dwoma kołami zębatymi łańcucha, choćby rowerowego, w ten sposób, że zwisająca jedna część łańcucha ma większą masą (jest dłuższa) od drugiej. Uzyskujemy jednak stosunkowo małe moce i źródło niedopuszczalnego hałasu. Moc możemy zwiększyć, poprzez zwiększenie odległości pomiędzy osiami kółek zębatych oraz zwiększenie masy łańcucha – czyli zastosowanie bardzo ciężkich łańcuchów przemysłowych. W „warunkach domowych” jest to zupełnie pozbawione sensu.

Moim zdaniem, w chwili obecnej, jedynym „kandydatem” na „niezależne źródło energii mechanicznej” wydają się urządzenia wykorzystujące ruch wirowy koła o poziomej osi, gdzie obrót powoduje siła grawitacji odpowiednio wysuwanych elementów masy. Przeglądając różne konstrukcje, nie chcę opisywać ich wad i zalet, muszę jednak stwierdzić, że ich twórcom brakuje „kompleksowego podejścia do problemu”.

Uważam, że po zakończeniu pracy nad „awaryjnym źródłem zasilania”, zacznę prace nad tego typu silnikiem grawitacyjnym. W zamierzeniu i zgodnie z wstępnymi wyliczeniami oraz rysunkami, będzie to silnik o „wymiarach koła samochodowego” i masie około 60-80 kg. Taka budowa, umożliwi montowanie urządzenia w samochodzie, co zapewni stałe źródło zasilania dla zestawu akumulatorów samochodu elektrycznego. Zakładana masa pozwoli na to, że urządzenie będzie przenośne.

Zgodnie z planami wstępnymi, pierwsze urządzenie będzie miało moc około 0,5 kW.

W kolejnym etapie, bez zwiększania jego masy, a przy wykorzystaniu „wzmocnienia grawitacyjnego” – czyli pomysłu, pochodzącego z połowy XIX wieku, a którego autorem jest genialny Polak – oceniam, że bez zmiany wymiarów i masy można będzie co najmniej dwukrotnie zwiększyć moc urządzenia.

W kolejnych etapach rozwojowych, wirujące elementy zostaną zamienione układem przeciwwagowo-sprężynowym, co docelowo powinno pozwolić na stosowanie tego silnika poza ziemską studnią grawitacyjną…

Ciekawe czy tylko ja mam jeszcze takie marzenia…

 

= = = = = = = = = = = = = = = = = =

Kontakt: blogbruska@gmail.com

= = = = = = = = = = = = = = = = = =

Testy doładowywania akumulatora za pomocą „plastikowego panelu”…

= = = = = = = = = = = = = = = = = =

Do tłumaczenia tekstów można stosować na przykład:
http://free-website-translation.com/

= = = = = = = = = = = = = = = = = =

♫ – OFF TOPIC – SPIS TREŚCI tematów „OT”
https://kodluch.wordpress.com/2018/03/16/%e2%99%ab-off-topic-spis-tresci-tematow-ot/

https://kodluch.wordpress.com/about/